Berichten uit 1983 van Broeder en mevrouw Ottens

Bij aanklikken worden de foto's vergroot


Ruim 20 jaar hebben mijn vrouw en ik de verpleeginrichting Huize "Het Enzerinck" bestuurd. Mede dank zij de inzet van het personeel kon in de eerste 10 jaar de capaciteit met 500 % worden uitgebreid tot de huidige omvang: vier huizen met 125 bewoners. Dit ondanks een gebrek aan medewerking van de Provinciale- en Rijksoverheid.

Naar onze mening hebben wij steeds geprobeerd onze bewoners centraal te stellen. Zo hebben wij steeds gesproken over een aantal bewoners en nooit over een aantal bedden. Als het belangrijkste punt in ons werk probeerden wij steeds te zien de liefde voor de bewoners die aan onze zorgen zijn en waren toevertrouwd en ook hebben wij getracht onze medewerkenden in deze geest te doen werken.

Een tweede belangrijk onderdeel van ons werk was naar onze mening het bieden van een "thuis" aan onze bewoners en dit heeft tot gevolg gehad dat wij meer aandacht hebben besteed aan een huiselijke en gezellige sfeer in onze huizen dan aan een aantal andere aspecten van de huisvesting.

Naar onze mening hebben wij niet uitsluitend de belangen van onze bewoners voor ogen gehad maar ook belangstelling getoond voor onze personeelsleden en hun problemen, hun lief en leed, en hun huiselijke omstandigheden. Dit niet alleen voor hen die in dienst waren, maar ook voor degenen die ten gevolge van hun huwelijk of door andere oorzaken onze dienst hebben verlaten. Vandaar dat wij geloven dat de reünie op 18 maart een succes zal worden: wij wensen degenen die de organisatie op zich hebben genomen van harte een geslaagde dag toe en bedanken hen nu al voor het vele werk dat is verricht.

Wat de toekomst ons zal brengen is op dit moment nog niet geheel duidelijk en deze plaats is niet geschikt om op de problemen nader in te gaan. Vast staat dat wij ook nu zullen proberen de belangen van onze bewoners en onze medewerkenden zo goed mogelijk te behartigen. Voor een ieder die nu in onze verpleeginrichting werkt en voor allen die er hebben gewerkt, tenslotte een zeer gemeend woord van dank voor het werk dat zij hebben verricht en de manier waarop zij dit hebben gedaan.

R. Ottens


                                                      

Wat betekende "Het Enzerinck" voor mij?
door A.C. Ottens-Schreuder geschreven in 1983.

Op 17 november 1962 verhuisden wij naar Vorden.
Het was op een vrijdag. In gedachten zie ik het nog allemaal gebeuren. Een half jaar lang was ons leven beheerst door deze verhuizing. Mijn man is in augustus 1962 al gaan werken bij de familie Roghair.

Voor mij was het een moeilijke tijd: als huisvrouw en moeder van drie kinderen, de verhuizing naar een ander dorp, een ander huis, mijn man een andere baan en ikzelf aan het werk.
Werk dat ik nooit had gedaan, tenminste niet voor zoveel mensen zorgen. Ik heb er ook heel wat flaters geslagen: te weinig ingekocht, dan weer te veel, maar zo langzamerhand kwam ik er achter.

"Het Enzerinck"zat vol tot in de nok, mijn man was onverzadigbaar in het opnemen van patiënten. Personeel kwam je heel moeilijk aan, de broeder stak overal zijn voelhorens uit om personeel te krijgen. Dat lukte hem aardig. Ze kwamen overal vandaan. Het hoogste aantal personen was 43.
Op zolder sliepen 12 personeelsleden en ons gezin bestond uit 5 personen. Het was er een drukte van belang. We waren jong en het was reuze gezellig. De keuken, waar juffrouw Gerda haar scepter zwaaide was net de keuken uit juffrouw Saartje. Ook mej Achterberg en Miny Arendsen waren al op "Het Enzerinck" toen wij er kwamen.

Wat is er veel gebeurd in al die twintig jaren. Christine en Mirjam zijn op "Het Enzerinck"geboren. Mijn moeder is er verpleegd en overleden. Ludie trouwde vanuit ons huis.
We hebben er met veel plezier gewoond, onze kinderen hebben er een heerlijke jeugd gehad, ze waren bevoorrecht om in zo'n omgeving te mogen opgroeien. Met de buurt ontstond een goede vriendschap, zelfs meer dan dat. We voelden ons er thuis. Met mevrouw van Lennep en haar familie zijn banden ontstaan, die ik niet meer kan wegdenken.

Ik ben blij en dankbaar dat ik dit alles heb mogen meemaken en als dankbaar Enzerinck-bewoonster zeg ik: "Zo was het goed".

A.C. Ottens-Schreuder