De reunie - 25 mei 2013 en een terugblik op de reunie - met foto's

 

Bij aanklikken worden foto's vergroot

 

 

 

 

 

Voorbereidingen op de reünie!

 

 

 

 

Reünie toespraak 2013: Petra Anne Ottens 

Op de reünie in 1983 stond mijn vader hier en s ’avonds danste hij met mijn moeder.

Op de reünie in1992 stond mijn moeder hier met achter haar de groene vlag met daarop het symbool van de 2 mensen die een hart vormen. Verbinden is het woord dat in me opkomt. Het levensmotto van onze ouders.

Wat me opviel aan mijn moeder was hoe ze zich had gekleed. Mooi zoals altijd en haar kleding paste precies bij de vlag.

En nu mag ik hier staan om jullie toe te spreken. 

Het Enzerinck laat zich lezen als een vuistdikke roman.

Ik was 7 bijna 8 toen ik een wereldreis maakte samen met mijn zusje Jeannette(5) en broertje Jan (2)

Wij gingen uit een heel klein huis in een straat naar een enorm huis met 4 verdiepingen, een oprijlaan en een bos.

Van  een klein kindergezinsleven naar leven in een huis met heel veel mensen. Een commune zou je kunnen zeggen.

Vanaf dat moment waren wij instellingskindjes en we kregen algauw versterking van de Ringlever kinderen. Zij leefden onder de zelfde omstandigheden in en rondom Nuova.

Met hen hebben we een aantal malle dingen in ons leven gedeeld.

Zo waren daar onze kleren. In elk kledingstuk incluis het ondergoed was een herkenbare label genaaid met daarop onze naam. Dit was vanwege de was.  

Ik heb de afgelopen weken honderden foto’s voorbij zien komen en 10 uur 8mm film van mijn altijd filmende vader die zoals jullie je herinneren een enorme camera voor zijn oog hield met in zijn andere hand een verblindend lichtende lamp. 

Alles werd gevierd en met veel mensen. Bewoners, meisjes, dorpsgenoten, kinderen van directie, familie, vriendjes van de meisjes, buren enz enz. Het was vooral in de jaren zestig erg gezellig. De meisjes die intern woonden, de meisjes kamer, hun lol en plezier, de vriendjes.

Onze jonge ouders die beide hard meewerkten. De keuken in de kelder, geen koelkast dus de vliegenkast, de kaaskast, het magazijn het washok, de linnenkamer het kolenhok. Juffrouw Gerda. De gekke kleine handige etenslift waar ik eens in ben gaan zitten en een vriendje die boven een poging deed om me op te trekken. Gek groot huis, vol slaapzalen, grote gangen en enorme trap en hal. Onze woonkamer met de mooie haard bij de ingang ,de ovale grote zaal, het malle belsysteem en de zolder, waar de meisjes en de kinderen sliepen. 

De grootste vooruitgang was voor mij de Tv. In Warnsveld was Tv kijken armoede bij de buren op de hoek maar hier mocht ik op zaal zitten terwijl de mensen om mij heen of meekeken of naar bed werden gebracht.

Sinterklaas kwam in het echt en als kind moest je lang wachten want hij wilde iedereen spreken en er waren zoveel mensen die een cadeautje kregen.

Na dat feest kwam kerst.

Kerst was vroeg, 6 uur beschuit, thee en een kaarsje, je weet wel zo’n kaarsje uit een kerstboom.

Kaarsjes, heel veel kaarsjes, levens gevaarlijk. Op de film zie je dat alle bewoners maar ook de kinderen en de meisjes die op zolder sliepen een kaarsje op het nachtkastje hadden staan en dat terwijl mijn vader altijd riep “ kijk uit voor brand”.

Hij lacht zich rot als hij ziet dat we vandaag nog geen veilige kaars mogen branden van de brandweer in de stilte kamer. 

Daar stonden we dan... op kerstochtend om halfzeven.  Woudstra op zijn harmonium.

Hij speelde en wij zongen kerstliederen. 

Wij Ottens kinderen hebben er een meerstemmige zang gekte van overgehouden. Die dag kookte mijn moeder op het aga fornuis. Ik heb nog een menu gevonden.(paling toast, julienne soep, tam konijn, spruitjes, puree, compote chipolata pudding, koffie en bonbons, rosé of druivensap) Ook wij aten op zaal en na het eten zongen we met lange uithalen het ere zij god.

Met Pasen kwam het kinderkoor waar we ook in zongen.

Blokfluit les kregen wij van mijnheer de Lange en ook andere kinderen van vrienden en personeel zaten op deze Enzerinck muziekschool.  Mijnheer de Lange, die terwijl wij onze psalmen floten, grote fluimen in een sputum bak spoog dat op de grond naast de muziekstandaard stond.

Wij vonden dat heel gewoon.

Het stonk in de gang en spoelhok naar pies en lysol maar ook daar waren we al spoedig aan gewend geraakt. Mijn broer is ternauwernood ontsnapt aan een douche van urine. Een mannelijke bewoner boog zich boven over de ballustra en mikte het ding leeg.

Beneden in de keldergang zaten elke dag enkele bewoners aardappelen te schillen. Jan die de  hele dag met een klein rood kruiwagentje rond rende liep langs en pieste in een van de emmers, de dames schilden gewoon door.

We zagen de meisjes slepen met loodzware bewoners en waren er getuige van hoe ze op het toilet werden gehesen. Mensen werden ziek en gingen dood. We waren getuige van liefdevolle zorg.

Vele doden werden uit huis gedragen en we keken er niet van op als we zo’n stijve, witte mijnheer of mevrouw in het kleine kamertje troffen. 

We hebben papa eens zien vechten met een boze man en toen lag zijn arm eruit en de melkboer reed doodleuk  over onze nieuwe hond. In de kelder presteerde ik het om op het korte stukje te rolschaatsen .

We jaagden elkaar na op het dak en klommen en liepen via de dakgoot.

We doken van kasten op stapels matrassen (op zolder) tot grote ergernis van mej. Hillebrand en speelden verstoppertje in het hele huis. 

Met Carnaval werd er door de gang gehost en was iedereen verkleed.

En als de bewoners een dagje uit gingen waren ook wij toen we nog jong waren van de partij.

In de tillift loze tijd werden alle bewoners gewoon op de rug van de broeders in de bus geladen en ook bedlegerige mensen zoals mw. de Liefde gingen mee op een dagje uit.  Bij thuiskomst stond de fanfare ons op te wachten aan het begin van de oprijlaan en liepen voor de bus uit tot aan het Enzerinck alwaar ook nog een vrolijk concert werd gegeven.

Trouwfoto’s, enorm veel is er getrouwd.  Ook wij kinderen staan er veelvuldig op, poserend voor de haard met het bruidspaar en zelfs onze hond staat onder een boog  te wachten op het paar bij  het gemeentehuis.

En dan het eten niets dan lof dat was nog eens wat anders dan het eten dat tegenwoordig in mysterieuze karren wordt aangevoerd. Nee wij hadden juffrouw Gerda in de grote keuken met het AGA kolenfornuis. Goed eten en er was een menu. Een winter en een zomer menu. Nu nog kunnen wij als je er bij zegt of het zomer of winter is bij een dag een menu noemen.

Nou laten we zeggen. Donderdag wintermenu: dan roep ik bloemkool aardappelen, lever en toe griesmeel met rode saus.

Op verjaardagen werden wij door jullie toegezongen op de slaapkamer van onze ouders alwaar wij met z’n allen in bed lagen te ontbijten. Lang zal ze leven en een cadeau. Ik weet nog dat ik dat niet meer leuk vond toen ik zestien werd.

Het allermooiste en belangrijk  was natuurlijk het bos ons geliefde bos, onze speelplek onze rust.

Veel leuke en gekke herinneringen maar als kind ving je ook andere dingen op. Ook dat maakte je mee in een commune. Naast de feestjes en de pret ook enkele drama’s , groot verdriet, onenigheid en verlies..

In 1983 was er de fusie en de verpleegprijs ging van de een op de andere dag van 99 euro naar 260 euro. Het ontbrak de mensen aan niets en toch deze verbazing wekkende prijsverhoging. 

Ook zonder mijn ouders is het werk doorgegaan. De kern is gebleven, het hart... de compassie bij diegenen die op het Enzerinck hebben gewerkt.

Er is een groep meisjes  die meer dan 40 jaar op Nuova hebben gewerkt en een groep vrijwilligers, vrienden van het Enzerinck die de laatste Enzerinck bewoners nog gevolgd en verzorgd hebben. Op de Enk woont nu alleen nog Agaat. De enige Enzerinck bewoonster die nog in Vorden woont.

Het boek is bijna uit. Ik ben blij dat ik al de mensen die er nu niet meer zijn gekend heb en blij dat ik hier vandaag mag zijn. Namens ons Enzerinck kinderen een hele gezellige fijne dag gewenst.

 

 

 

 

 

 

 

Reünie Toespraak Elly ten Broeke-Fokkink

 

Welkom allemaal op deze bijzondere dag,

Met 200 mensen zijn we hier bij elkaar, dat zoveel mensen hiervoor moeite doen, van ver zijn gekomen, zelfs vanuit Amerika, of niet Els?...dat betekend dat Het Enzerinck veel heeft betekend voor iedereen.
Het Enzerinck dat is wat ons bind voor vele een goede tijd met mooie herinneringen.

Precies 50 jaar geleden is het dat broeder en mevr Ottens op Het Enzerinck zijn begonnen.
Een kleine groep van de meisjes is hier die toen ook al op Het Enzerinck waren, niet Carolien?
Al gauw kwam Villa Nuova in beeld, in 1964 met Klein Enzerinck en 't Hoekske in de jaren 70 te samen plek voor 130 bewoners.

De visie en betrokkenheid van br. en mw Ottens was bijzonder. Br. Ottens was zijn tijd ver vooruit, zo beseften wij pas veel later, zij die nu nog in de zorg werken hebben dat vaak gedacht en ervaren.
In een interview vertelde br. Ottens het volgende: "Wat ik geprobeerd heb is het personeel door mijn bril te laten kijken, we werken  immers met materiaal van de schepping, belangrijk is dat je probeert de mens in zijn waarde te laten."

En dat is wat br. Ottens deed altijd vanuit de bewoner denken en daarom kon er ook zoveel.
Niet denken in afdelingen, nee iedereen bij elkaar, met elkaar, voor elkaar.
Zo kon het zijn dat de schizofrene patiënt de dementerende hielp met het eten.
En niet denken in vaste aantallen per slaapkamer, nee als er nog een bed bij kon dan was er weer iemand geholpen.
Wat kon er veel op die manier en wat hebben veel mensen zo een prachtige oude dag beleefd.

Het is uniek dat we hier nu op Nuova samen zijn, dankzij de fam. Ottens, kinderen Ottens.
Het zijn ook de kinderen Ottens die hebben gezegd , als jullie een reünie willen organiseren dan is dit het moment en zo is het gekomen dat Henny, Toos, Menno,  Jetty, Christine en ik hiermee zijn begonnen.
En we hebben met elkaar al een mooie voorbereidingstijd gehad, geloof me, samen met de fam. Ottens hebben we dit met heel veel plezier gedaan.

"Villa Nuova" staat nu leeg, de bewoners wonen nu op de Enkweg in Vorden.
"Villa Nuova" , 't Hoekske en Klein Enzerinck staan te koop.

Tot 1 juli woont Roel Ottens , zoon van Jeanette en Gerda als een soort van anti-kraak hier.
Dus....eigenlijk zijn wij met z'n allen op bezoek bij Roel Ottens!

We hebben wat opgeruimd en zo is het mogelijk om alles te bezichtigen, met uitzondering van kamer 7 op de 2e gang, daar staan spullen van Roel.
Maar verder mag je overal kijken, in de keuken, waskelder, hoeveel po's zijn daar niet omgespoeld met lysol? de kantine waar de gordijntjes uit 1970 nog hangen, mw. Ottens hield van goede kwaliteit, dat blijkt.
In de kantine worden films gedraaid, verzorgd door Jan en Petra-Anne. Het is zelfs mogelijk een dvd te bestellen. In de bibliotheek is een stilteplek gemaakt om diegene te herdenken die er niet meer zijn.

Verder zijn alle kamers open, kamer 4 is er niet meer, in kamer 2 de serre liggen fotoboeken uit de jaren 70, hier in het oude gedeelte fotoboeken uit de jaren 60 en in het nieuwe gedeelte van de jaren 80 en later.
Ook "Klein Nuova" is te bekijken, alle deuren staan open. Het thuis van de fam Ringlever, br. en mw Ringlever de "moeder" van ons meisjes op Nuova. Later woonde hier fam. Hof en nog later bewoners.

Laat herinneringen boven komen, wat kon er veel.
Feestavonden organiseren met toneelstukjes, eerst voor de bewoners dan samen de bewoners naar bed helpen en wij weer terug naar de feestzaal.
Als het warm weer was, geknoei met de brandslang, emmers water, elkaar verkoeling geven tot dat de familie van een bewoner ook wat meekreeg of niet, Janny?
En br Hof kon het weer rechtbreien met de familie.
En hoeveel collega's hebben niet in bad gezeten op hun laatste werkdag?

Maar ook veel warme herinneringen, het kerstontbijt s' morgens om 6.00 uur op 1e kerstdag. Mw. Ottens kreeg het voor elkaar om ons ook als we vrij waren naar het kerstontbijt te alten komen en dan ook nog voor iedereen een persoonlijk zilveren cadeautje, dat werd steeds mooier en groter naarmate je er langer werkte.

En zo zijn er heel veel herinneringen, daarvoor hebben we ook ons Blog, ons boek op internet, voor diegene die het nog niet gezien heeft, heel veel foto's, verhalen, historie en ook veel foto's van de reünie straks.
We nodigen jullie uit om te reageren, aan te vullen, dan wordt het een Blog van ons allemaal!

Er hangt een lijst met alle aanwezigen, dus als je iemand zoekt....
Voor een paar collega's hebben we een kaart liggen waarop je wat kunt schrijven, dat zijn Joke Gr Jebbink- Hissink, ze woont in Zweden, ze had hier graag bij willen zijn maar ze heeft  een ernstig auto-ongeluk gehad en verblijft nu in een revalidatiecentrum en voor mw. Bosman, ze is 89 jaar en zoals ze zelf zei, ze is te moe om te komen, en voor Janet Ankersmit-Meijer, ze weet sinds kort dat ze ziek is.

Genoeg gepraat, heel veel plezier, straks een hapje en een drankje en om ongeveer half vijf is er soep en zijn er hartige broodjes.

En vergeet niet straks ons Blog te volgen met ook foto's van nu.

 

 

Ingezonden door Wim Blom

 

The Day after. Of wel de dag na 25 mei.

Ik word wakker deze morgen met een melancholisch, en een gevoel van heimwee. Vroeger, 40 jaar voor mij herleefden. Een bijzondere ervaring. Ik was even terug in de tijd. De tijd van  het familie gevoel Enzerinck , Nuova. Herinneringen, of nog beter het gevoel wat ik had in mijn tijd , saamhorigheid, deel te mogen zijn van een  “commune” die door de bevlogen passie van de fam. Ottens ,Ringlever in het verzorgen en bijstaan van mensen die hulp en aandacht nodig hadden boden. Vanaf dag één voelde ik mij thuis. Deze gevoelens worden nu weer boven gebracht. Intens heb ik gister genoten van de dag samen met oud “commune” leden, deze dag van herinnering. Namen als Ineke, Reina, Elly, Gerda, Toos, Sinie en alle anderen die ik heb gesproken en waarmee we het verleden even het heden lieten worden.

Het herdenken van de dierbare medewerkers zoals leiding en personeel, die niet meer aanwezig konden zijn, de namen die we allen meedragen. Het werken voor de families was niet alleen werken maar een leefwijze. Het zien van de groep jonge kinderen wat nu volwassen mensen zijn, deed mij goed. Nu ik dit schrijf komt er enige emotie bij mij op. We hebben die tijd samen beleefd ieder op zijn/haar manier.  Met deze paar woorden wil ik het organiserend team van deze middag bedanken het was voor mij een schot in de roos. Verder wens ik een ieder die deel heeft genomen aan deze middag het zelfde voldane gevoel toe.

De organisatie was fijn geregeld met het drankje en het hapje en verder nog was.

Hartelijk dank,

Wim Blom

 

 

 

 

 

 

 

medewerkers 1960 - 1970

 

 

medewerkers 1970 - 1980

 

medewerkers 1980 -1990

 

medewerkers 1990 - heden